In the Beginning, there was Silence...
Before the first thought fluttered across the primordial canvas of consciousness, before the first form emerged from the formless void, there was only Silence—an unbroken, undivided field of eternal Stillness. This Silence, which defies the passage of time, is the very heart of Eternity. Within its depths resides a great and all-seeing presence, the Immovable Eye. It does not belong to any realm, for it transcends them all. It is the timeless observer, dwelling beyond space and time, beyond form and thought, beyond the dimensions of the known and the unknown.
As worlds rise and fall, as galaxies dance and die in the cosmic ballet, the Immovable Eye gazes upon it all with serene indifference and unending compassion. It sees everything, yet is untouched by what it sees. It is the witness to creation and destruction, the watcher of birth and death, the keeper of secrets and the revealer of truths. And behind every experience, behind every journey, there is this ever-present observer, calm, unchanging, and eternal.
The Great Illusion of Movement
Human life, in all its apparent motion, complexity, and diversity, is like a river—constantly flowing, constantly changing. Every moment is an icon, every place a sanctuary of fleeting sensations, every journey a search for meaning. Yet, in the midst of all this motion, there exists a paradox: the True Self, the Immovable Eye, does not move. It is eternally still, and everything that seems to move, passes before it like a dream. It witnesses without participating, understands without intervening.
We, in our quest for meaning and purpose, travel far and wide—both outwardly and inwardly. We seek answers in distant lands, in sacred texts, and in the words of teachers and sages. We dive deep into our own hearts, exploring the labyrinth of thoughts and emotions, hoping to stumble upon some revelation that will make everything clear. But no matter how far we travel, no matter how many places we visit, we never find what we are looking for. Because what we are searching for is not in the world of movement. It is not something to be found; it is something to be realized.
The Immovable Eye does not travel. It remains always Here, always Now. This moment is its eternal abode. It has no destination, for it is everywhere and nowhere. It sees everything that comes and goes, but it itself never comes or goes. It is the timeless witness of all that is, was, and will be.
The Passing of Images
Consider the myriad images that pass before our inner and outer eyes each day. A thousand thoughts rise and fall like waves upon the ocean of the mind. A thousand desires bloom and wither like flowers in a field. Faces appear, linger for a moment, and then fade into memory. Places come alive with light and color, only to dissolve into the shadows of the past. Every experience leaves a trace, but these traces are like footprints in the sand—erased by the tides of time, leaving behind only emptiness.
Yet, the Immovable Eye remains untouched by this play of images. It does not cling to the past, nor does it anticipate the future. It abides in the infinite Now, where all things arise and fall away without leaving a trace. In this timeless state, there is no before or after, no here or there. There is only an Infinite Silence that embraces all things—a silence that is pregnant with serenity, bliss, and the promise of a deeper understanding.
This Silence is the true nature of the Immovable Eye. It is the Silence of knowing that all things are transient, that nothing in the world of form is permanent. The great spiritual traditions have called it by many names: the Void, the Ground of Being, the Absolute, the Self. But these names are only attempts to point to what cannot be named. The Immovable Eye is beyond all concepts, beyond all descriptions. It is the eternal presence that silently watches as the play of existence unfolds.
The Mystery of Serenity and Bliss
How can one describe the bliss of Eternity? How can one articulate the serenity that flows from the realization that everything is already perfect, just as it is? When the mind ceases to chase after images, when it no longer clings to desires and fears, a great Peace arises—a Peace that passes all understanding. It is the peace of resting in one's own true nature, the peace of abiding as the Immovable Eye.
In this state of being, the world continues as before. Thoughts and sensations come and go, people and events appear and disappear, but one is no longer caught up in the drama. One remains centered, calm, and aware—like the eye of a storm. This awareness is not detached or indifferent; it is supremely compassionate. For in seeing things as they truly are, one sees the suffering and confusion that arises from ignorance and forgetfulness. And in seeing this, there arises a natural compassion for all beings, a desire to help them awaken to the Truth of their own eternal nature.
Yet, there is no rush, no urgency in this compassion. The Immovable Eye knows that everything unfolds according to its own rhythm, its own timing. There is no need to push or pull, to force or resist. Everything that arises, whether joy or sorrow, is simply allowed to be. In this allowing, there is a great freedom, a great joy.
The Eternal Dance of Stillness
Eternity is not somewhere far away. It is not a distant future or a hidden realm. It is Here, Now, in this very moment. The Immovable Eye sees this clearly. It knows that all movement, all change, is but a dance of forms upon the screen of awareness. It knows that all seeking, all striving, is but a game that consciousness plays with itself. And it knows that, in truth, there is nowhere to go and nothing to achieve. For the journey has already been completed; the destination has always been within.
So, let us rest in this timeless knowing. Let us surrender to the Infinite Silence that embraces all. Let us be the Immovable Eye that sees all things pass, yet remains forever untouched. In this seeing, there is only Serenity… only Bliss… only Eternity.
In the end, all words fall silent.
The Eye Sees.
The Silence Remains.
All is well.
...
Αιωνιότητα: Το διαχρονικό ταξίδι του ακίνητου ματιού
Στην αρχή επικρατούσε Σιωπή...
Πριν η πρώτη σκέψη κυματίσει στον αρχέγονο καμβά της συνείδησης, πριν η πρώτη μορφή αναδυθεί από το άμορφο κενό, υπήρχε μόνο η Σιωπή - ένα αδιάσπαστο, αδιαίρετο πεδίο αιώνιας ακινησίας. Αυτή η Σιωπή, που αψηφά το πέρασμα του χρόνου, είναι η ίδια η καρδιά της Αιωνιότητας. Μέσα στα βάθη της κατοικεί μια μεγάλη και πανόπτρια παρουσία, το Ακίνητο Μάτι. Δεν ανήκει σε κανένα βασίλειο, γιατί τα υπερβαίνει όλα. Είναι ο διαχρονικός παρατηρητής, που κατοικεί πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, πέρα από τη μορφή και τη σκέψη, πέρα από τις διαστάσεις του γνωστού και του αγνώστου.
Καθώς οι κόσμοι ανεβαίνουν και πέφτουν, καθώς οι γαλαξίες χορεύουν και πεθαίνουν στο κοσμικό μπαλέτο, το Ακίνητο Μάτι τα κοιτάζει όλα με γαλήνια αδιαφορία και ατελείωτη συμπόνια. Βλέπει τα πάντα, αλλά είναι ανέγγιχτο από αυτό που βλέπει. Είναι ο μάρτυρας της δημιουργίας και της καταστροφής, ο παρατηρητής της γέννησης και του θανάτου, ο φύλακας των μυστικών και ο αποκαλυπτής των αληθειών. Και πίσω από κάθε εμπειρία, πίσω από κάθε ταξίδι, υπάρχει αυτός ο πάντα παρών παρατηρητής, ήρεμος, αμετάβλητος και αιώνιος.
Η μεγάλη ψευδαίσθηση της κίνησης
Η ανθρώπινη ζωή, σε όλη της τη φαινομενική κίνηση, την πολυπλοκότητα και την ποικιλομορφία της, μοιάζει με ένα ποτάμι - που ρέει συνεχώς, αλλάζει συνεχώς. Κάθε στιγμή είναι μια εικόνα, κάθε τόπος ένα καταφύγιο φευγαλέων αισθήσεων, κάθε ταξίδι μια αναζήτηση νοήματος. Ωστόσο, μέσα σε όλη αυτή την κίνηση, υπάρχει ένα παράδοξο: ο Αληθινός Εαυτός, το Αεικίνητο Μάτι, δεν κινείται. Είναι αιώνια ακίνητο, και ό,τι φαίνεται να κινείται, περνάει από μπροστά του σαν όνειρο. Μαρτυρά χωρίς να συμμετέχει, καταλαβαίνει χωρίς να παρεμβαίνει.
Εμείς, στην αναζήτησή μας για νόημα και σκοπό, ταξιδεύουμε πολύ μακριά - τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Αναζητούμε απαντήσεις σε χώρες μακρινές, σε ιερά κείμενα και στα λόγια των δασκάλων και των σοφών. Βουτάμε βαθιά στις καρδιές μας, εξερευνώντας τον λαβύρινθο των σκέψεων και των συναισθημάτων, ελπίζοντας να σκοντάψουμε σε κάποια αποκάλυψη που θα κάνει τα πάντα ξεκάθαρα. Όμως όσο μακριά κι αν ταξιδέψουμε, όσα μέρη κι αν επισκεφτούμε, δεν βρίσκουμε ποτέ αυτό που ψάχνουμε. Γιατί αυτό που ψάχνουμε δεν είναι στον κόσμο της κίνησης. Δεν είναι κάτι που μπορεί να βρεθεί. είναι κάτι που πρέπει να πραγματοποιηθεί.
Το Ακίνητο Μάτι δεν ταξιδεύει. Παραμένει πάντα Εδώ, πάντα Τώρα. Αυτή η στιγμή είναι η αιώνια κατοικία του. Δεν έχει προορισμό, γιατί είναι παντού και πουθενά. Βλέπει ό,τι έρχεται και φεύγει, αλλά το ίδιο δεν έρχεται ούτε φεύγει ποτέ. Είναι ο διαχρονικός μάρτυρας όλων όσων είναι, ήταν και θα είναι.
Το πέρασμα των εικόνων
Σκεφτείτε τις μυριάδες εικόνες που περνούν μπροστά από τα εσωτερικά και εξωτερικά μας μάτια κάθε μέρα. Χίλιες σκέψεις ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα στον ωκεανό του μυαλού. Χίλιες επιθυμίες ανθίζουν και μαραίνονται σαν λουλούδια στο χωράφι. Τα πρόσωπα εμφανίζονται, μένουν για μια στιγμή και μετά σβήνουν στη μνήμη. Οι τόποι ζωντανεύουν με φως και χρώμα, μόνο για να διαλυθούν στις σκιές του παρελθόντος. Κάθε εμπειρία αφήνει ένα ίχνος, αλλά αυτά τα ίχνη είναι σαν ίχνη στην άμμο — που σβήνουν από την παλίρροια του χρόνου, αφήνοντας πίσω μόνο το κενό.
Ωστόσο, το Ακίνητο Μάτι παραμένει ανέγγιχτο από αυτό το παιχνίδι εικόνων. Δεν προσκολλάται στο παρελθόν, ούτε προβλέπει το μέλλον. Διαμένει στο άπειρο Τώρα, όπου όλα τα πράγματα αναδύονται και πέφτουν χωρίς να αφήνουν ίχνη. Σε αυτή τη διαχρονική κατάσταση, δεν υπάρχει πριν ή μετά, δεν υπάρχει εδώ ή εκεί. Υπάρχει μόνο μια Άπειρη Σιωπή που αγκαλιάζει όλα τα πράγματα – μια σιωπή που κυοφορεί γαλήνη, ευδαιμονία και την υπόσχεση μιας βαθύτερης κατανόησης.
Αυτή η Σιωπή είναι η αληθινή φύση του Αεικίνητου Οφθαλμού. Είναι η Σιωπή της γνώσης ότι όλα τα πράγματα είναι παροδικά, ότι τίποτα στον κόσμο της μορφής δεν είναι μόνιμο. Οι μεγάλες πνευματικές παραδόσεις το έχουν αποκαλέσει με πολλά ονόματα: το Κενό, το έδαφος του Είναι, το Απόλυτο, ο Εαυτός. Αλλά αυτά τα ονόματα είναι μόνο απόπειρες να υποδείξουν αυτό που δεν μπορεί να ονομαστεί. Το Ακίνητο Μάτι είναι πέρα από όλες τις έννοιες, πέρα από κάθε περιγραφή. Είναι η αιώνια παρουσία που παρακολουθεί σιωπηλά καθώς ξετυλίγεται το παιχνίδι της ύπαρξης.
Το Μυστήριο της Γαλήνης και της Ευδαιμονίας
Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει την ευδαιμονία της Αιωνιότητας; Πώς μπορεί κανείς να αρθρώσει τη γαλήνη που πηγάζει από τη συνειδητοποίηση ότι όλα είναι ήδη τέλεια, όπως ακριβώς είναι; Όταν ο νους παύει να κυνηγάει εικόνες, όταν δεν προσκολλάται πλέον σε επιθυμίες και φόβους, αναδύεται μια μεγάλη Ειρήνη - μια Ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση. Είναι η γαλήνη της ανάπαυσης στη δική του αληθινή φύση, η γαλήνη του να μένεις σαν το Ακίνητο Μάτι.
Σε αυτή την κατάσταση, ο κόσμος συνεχίζει όπως πριν. Σκέψεις και αισθήσεις έρχονται και παρέρχονται, άνθρωποι και γεγονότα εμφανίζονται και εξαφανίζονται, αλλά κανείς δεν παγιδεύεται πια στο δράμα. Παραμένει κανείς συγκεντρωμένος, ήρεμος και συνειδητοποιημένος—σαν το μάτι της καταιγίδας. Αυτή η επίγνωση δεν είναι αποστασιοποιημένη ή αδιάφορη. είναι εξαιρετικά συμπονετική. Διότι βλέποντας τα πράγματα όπως είναι πραγματικά, βλέπει κανείς τα βάσανα και τη σύγχυση που προκύπτει από την άγνοια και τη λήθη. Και βλέποντας αυτό, εμφανίζεται μια φυσική συμπόνια για όλα τα όντα, μια επιθυμία να τα βοηθήσουμε να αφυπνιστούν στην Αλήθεια της δικής τους αιώνιας φύσης.
Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία βιασύνη, καμία επείγουσα ανάγκη σε αυτή τη συμπόνια. Το Ακίνητο Μάτι ξέρει ότι όλα ξεδιπλώνονται σύμφωνα με τον δικό του ρυθμό, τον δικό του χρονισμό. Δεν χρειάζεται να πιέσετε ή να τραβήξετε, να πιέσετε ή να αντισταθείτε. Ό,τι προκύπτει, είτε χαρά είτε λύπη, απλά επιτρέπεται να είναι. Σε αυτό το επιτρεπόμενο, υπάρχει μια μεγάλη ελευθερία, μια μεγάλη χαρά.
Ο Αιώνιος Χορός της Ακινησίας
Η αιωνιότητα δεν είναι κάπου μακριά. Δεν είναι ένα μακρινό μέλλον ή ένα κρυφό βασίλειο. Είναι Εδώ, Τώρα, αυτή ακριβώς τη στιγμή. Το Ακίνητο Μάτι το βλέπει καθαρά. Γνωρίζει ότι κάθε κίνηση, κάθε αλλαγή, δεν είναι παρά ένας χορός μορφών πάνω στην οθόνη της επίγνωσης. Γνωρίζει ότι κάθε αναζήτηση, κάθε προσπάθεια, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που η συνείδηση παίζει με τον εαυτό της. Και ξέρει ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πουθενά να πάει και τίποτα να πετύχει. Γιατί το ταξίδι έχει ήδη ολοκληρωθεί. ο προορισμός ήταν πάντα μέσα.
Ας αναπαυθούμε λοιπόν σε αυτή τη διαχρονική γνώση. Ας παραδοθούμε στην Απέραντη Σιωπή που τα αγκαλιάζει όλα. Ας είμαστε το Αεικίνητο Μάτι που βλέπει τα πάντα να περνούν, αλλά παραμένει για πάντα ανέγγιχτο. Σε αυτό το όραμα, υπάρχει μόνο η Γαλήνη… μόνο η Ευδαιμονία… μόνο η Αιωνιότητα.
Στο τέλος, όλες οι λέξεις σιωπούν.
Το Μάτι βλέπει.
Η σιωπή παραμένει.
Όλα καλά.